Ε.∆.Ε Σ
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΤΟΥ
ΕΘΝΙΚΟΥ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΥΝ∆ΕΣΜΟΥ
ΑΘΗΝΑ 1943
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το πρόγραµµα τούτο, που δηµοσιεύεται µέσα σε τόσο έκτακτες
συνθήκες παρανοµίας έχει σκοπό να δώση µιά γενική γραµµή των
επιδιώξεών µας και όχι µιά λεπτοµερή ανάλυση των ειδικών θεµάτων
του. Ο Ε∆ΕΣ έχει επεξεργασθή ειδικά τα θέµατα της οικονοµικής και
κοινωνικής ανασυγκρότησης σε µιά σειρά ειδικές µελέτες που θα
δηµοσιευθούν όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Οι µελέτες αυτές
αφορούν την αγροτική, τη βιοµηχανική και την κοινωνική πολιτική, τη
διοίκηση και την πνευµατική ζωή και δίνουν πλήρη την εικόνα της νέας
κοινωνίας για την οποία µάχεται και θα πολεµήση µέχρι τέλους ή
Οργάνωσή µας. Έτσι πρέπει να κριθή το πρώτο τούτο δηµοσίευµα που
εκδηλώνει αµετάκλητα και πανηγυρικά την αδάµαστη θέληση ολόκληρης
της Οργάνωσής µας να είναι και να παραµείνη πάντα η οργάνωση του
Ελληνικού λαού, όργανο και µοχλός της προόδου και του πολιτισµού της
Πατρίδας µας.
Ο Ε∆ΕΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Οι φλόγες του Πολέµου καταστρέφουν το παλιό καθεστώς.
Ολόκληρο το ολιγαρχικό οικοδόµηµα, µε τις υλικές και πνευµατικές
δυνάµεις του, καταρρέει. Να σταθούµε στο παρελθόν σηµαίνει να
γυρίσουµε πίσω. Σηµαίνει χειρότερη σκλαβιά και ταπείνωση, χειρότερο
µαρασµό κι’ αποτελµάτωση από την προπολεµική. Από τα ερείπια πρέπει
να δηµιουργήσουµε ένα νέο οικοδόµηµα. Πάνω σε νέο σχέδιο. Με
σύγχρονη πνοή. Ικανό να δώση στον Ελληνικό λαό τη δύναµη και τη
δυνατότητα να ζήση, να προοδεύση και να µεγαλουργήση. Η
πλουτοκρατική ολιχαρχία δεν µπόρεσε να λύση το πρόβληµα της
δηµιουργίας µιας Ελλάδας προοδευµένης. Αντί για πρόοδο, πολιτισµό και
δικαιοσύνη, της έδωσε, σαν αποκορύφωµα, το Γεώργιο και το καθεστώς
της 4ης Αυγούστου. Ο πόλεµος, η διεξαγωγή του, η εξέλιξή του έδειξε τις
τεράστιες δυνάµεις που κλείνει µέσα του ο Ελληνικός λαός. Τον ώπλισε
µε πείραν αιώνων. Του έδωκε εµπιστοσύνη στον εαυτό του. Μπορεί και
πρέπει να πάρη στα χέρια του τις τύχες του. Σκοπός του είναι η εθνική,
οικονοµική, κοινωνική, πνευµατική και πολιτική του απελευθέρωση. Κι ο
σκοπός αυτός είναι αδύνατο να πραγµατοποιηθή χωρίς τη δηµιουργία
µιας νέας οικονοµίας, µιας νέας κοινωνικής σύνθεσης, µιας νέας µορφής
πολιτείας. Φορέας, κινητήρια δύναµη και δηµιουργός αυτής της
µεταβολής είναι ο Ελληνικός λαός. Εχθρός που πρέπει να συντριβή, η
βασιλευοµένη πλουτοκρατική ολιγαρχία. Να γιατί το καθεστώς δεν
µπορεί παρά να είναι : η Επαναστατική ∆ηµοκρατία του Ελληνικού λαού.
Ι. ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Η ∆ηµοκρατία, που βάση της έχει αυτές τις αρχές, δεν µπορεί να
προχωρήση στο δηµιουργικό της έργο, αν δεν διαµορφωθή έτσι, ώστε να
συµµετάσχη δηµιουργικά ολόκληρος ο Ελληνικός λαός στο έργο της
ανάπλασης και να διευθύνεται από µια σταθερή Κυβέρνηση.
Ο κοµµατισµός, που έδινε στο λαό µια µέρα λευτεριάς για να
κρίνη δήθεν την τύχη του και τον έκανε ύστερα, τέσσαρα ολόκληρα
χρόνια, ανήµπορο να εκφέρη γνώµη και παρέλυε την ενεργητικότητά του,
πρέπει να συντριβή. Το πρόγραµµα για την ανοικοδόµηση της Ελλάδας
και το σχέδιο για την ανάπτυξη της παραγωγής της θα κυρώνωνται από
την κυρίαρχη θέληση των λαϊκών παραγωγικών τάξεων. Με καθολική
ψηφοφορία ο Λαός θα εκλέγη Κυβερνήτη του αυτόν που θα εγκρίνη το
πρόγραµµα του και θα τον καλή να το εφαρµόση.
Ολόκληρος ο Λαός, ωργανωµένος σε κοινότητες, δήµους, ενώσεις
κοινοτήτων, Επαρχίες και ∆ιοικήσεις, σε στενή συνεργασία µε τους
επαγγελµατικούς οργανισµούς των εργατών, αγροτών, επαγγελµατιών και
επιστηµόνων όχι µονάχα θα αυτοδιοικείται τοπικά, αλλά θα συνεργάζεται
στην εφαρµογή, κατά περιφέρειες και κλάδους, του Πανελληνίου
προγράµµατος οικονοµικής, κοινωνικής και πολιτικής ανάπτυξης.
Μια φορά το χρόνο Πανελλαδικό συνέδριο αυτών των
οργανισµών θα συζητή το Κυβερνητικό πρόγραµµα, που θα εφαρµοσθή,
θα το εγκρίνει, θα κάνει σχετικές υποδείξεις, θα αφίνει µόνιµη
αντιπροσωπεία για την παρακολούθηση της εφαρµογής σ’ όλα τα στάδια
της διοίκησης, βοηθητικό όργανο του Κυβερνήτη και οι αντιπρόσωποί
του θα πηγαίνουν να εφαρµόσουν, στην αρµοδιότητά του καθένας, τα
αποφασισµένα. Έτσι ο Κυβερνήτης θα µπορεί, έχοντας στο πλευρό του
τον ωργανωµένο λαό και την εµπιστοσύνη του, να προχωρή σταθερά
στην εφαρµογή του προγράµµατός του, υπεύθυνος µπρος σ’ αυτόν σαν
κυρίαρχο.
Πραγµατική λαϊκή αντιπροσωπεία, που θα εκλέγεται µε καθολική
ψηφοφορία, θάχη το δικαίωµα να νοµοθετή, ψηφίζοντας νόµους, δηλαδή
γενικές διατάξεις και όχι ατοµικά ρουσφετολόγια, να ελέγχη κυβέρνηση
και διοίκηση, χωρίς όµως να µπορή ν’ ανατρέψη την κυβέρνηση, που δεν
θα εξαρτάται από την ψήφο εµπιστοσύνης της. Σε περίπτωση διαφωνίας
Κυβερνήτη και Βουλής, είτε γιατί η Βουλή θ’ αρνήται να ψηφίση
αναγκαίες γενικές διατάξεις που θάχει καθορίσει ο Κυβερνήτης και το
συνέδριο των οργανισµών πως χρειάζονται, είτε γιατί η Βουλή θα ζητά
την εφαρµογή από την Κυβέρνηση βασικών για την διακυβέρνηση του
τόπου µεταβολών θ’ αποφαίνεται µε δηµοψήφισµα ο λαός µε την
προσφυγή του Κυβερνήτη (σε συµφωνία µε το συνέδριο ή τη µόνιµη
αντιπροσωπεία του συνεδρίου) ή της Βουλής. Έτσι Κυβερνήτης,
κυβέρνηση και Βουλή θα βρίσκωνται κάτω από τον έλεγχο του µόνου
κυρίαρχου, του Ελληνικού λαού. Η κοινότητα, αυτός ο ιστορικός θεσµός,
λαϊκός ως τις ρίζες του και ζωντανή έκφραση της δηµοκρατικής ιστορίας
και παράδοσης του Ελληνικού λαού θα αναζήση. Αυτή θα αποτελέση όχι
µονάχα την πρώτη βαθµίδα της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και το
βασικό πολιτικό κύτταρο, βασική πολιτική µονάδα της Πολιτείας.
Πλατειά τοπική αυτοδιοίκηση και διοικητική αποκέντρωση και έντονη
συµµετοχή όλων των πολιτών στην τοπική προσπάθεια εφαρµογής του
γενικού προγράµµατος της πολιτείας, µε τοπικά περιφερειακά συµβούλια,
που θα λύνουν επί τόπου τα τοπικά ζητήµατα και θα ελέγχουν την
διοίκηση από την κατώτατη ως την ανώτατη βαθµίδα θα µας δώσουν τη
βάση της Επαναστατικής Σοσιαλιστικής ∆ηµοκρατίας του Ελληνικού
Λαού. Γι’ αυτό θα οργανωθή η τοπική αυτοδιοίκηση κατά κοινότητες και
δήµους, θα προχωρήσουµε σε ενώσεις κοινοτήτων κατά οικονοµικές
περιφέρειες, κ’ οι τελευταίες αυτές θα συγκροτήσουν τοπικά
περιφερειακά διοικητικά κέντρα µε λαϊκές τοπικές αντιπροσωπείες. Οι
διοικητικές περιφέρειες θα είναι ευρύτερες από το σηµερινό Νοµό, ώστε
ν’ αποτελούν οικονοµικές περιφέρειες, όπως η Κρήτη, η Θεσσαλία, η
Ήπειρος. Εκπρόσωποι αυτών των περιφερειών θα συνέρχωνται σε
πανελλήνιο συνέδριο, µπρος στο οποίο θα εκθέτη ο Κυβερνήτης το
ετήσιο πρόγραµµα και οι σύνεδροι θα κάνουν υποδείξεις τοπικής και
γενικής σηµασίας, καθώς εκθέτουµε πιο πάνω. Στο πλευρό του
Κυβερνήτη θα βρίσκεται έτσι ολόκληρος ο οργανωµένος λαός και στα
χέρια του ένας γερός και πλήρης µηχανισµός για την εφαρµογή των
αποφασισµένων από το κέντρο µέχρι το τελευταίο χωριό. Έτσι ο λαός, ως
το απώτερο σηµείο της Ελλάδας θα µπορή µε τα τοπικά συµβούλια
αυτοδιοίκησης να ελέγχη στο έργο της εξυπηρέτησής του το Κράτος και
τους περιφερειακούς δηµοσίους υπαλλήλους, που δε θα τους διορίζει πια
η συναλλαγή του κέντρου και να πραγµατοποιή µόνος του το έργο της
ανάπλασης του τόπου του. Έτσι ακόµη θα δοθή ευρύ περιθώριο για
δράση σ’ όλα τα τµήµατα της Ελλάδας, ώστε η επαρχία να πάψη να
µαραίνεται και να µαζεύωνται όλοι και όλα στην πρωτεύουσα εις βάρος
της γενικής προόδου.
∆ικαιοσύνη. - Μια συγχρονισµένη δικαστηριακή οργάνωση και
µια ευρύτερη νοµοθετική µέριµνα, βγαλµένη απ’ τις καινούργιες
οικονοµικές συνθήκες, που θα δηµιουργούνται από την εφαρµογή του
προγράµµατος, θα δώση και στον κλάδο της δικαιοσύνης µια καινούργια
αντίληψη για την κοινωνία και θα εµπνεύση µε τη γρήγορη απονοµή του
δικαίου την εµπιστοσύνη στο Λαό για τους δικαστές του.
Εκκλησία. - Σε µια αληθινή ∆ηµοκρατία καθένας είναι λεύτερος
να πιστεύη ότι και όπως θέλει. Καµµιά ανάµιξη δεν επιτρέπεται συνεπώς
νάχη η Πολιτεία στα έργα και τη διοίκηση της Εκκλησίας, που τόσο την
εξευτέλισε στο παρελθόν. «Η βασιλεία η εµή ουκ εστιν εκ του κόσµου
τούτου», όπως είπε ο ιδρυτής της. Τηρώντας λοιπόν τους νόµους της
Πολιτείας κι έξω από επέµβαση στα έργα της, η Εκκλησία πρέπει ν’
αφεθή ελεύθερη ν’ αναπτύξη την πνευµατική της κίνηση, να λάβη τα
αναγκαία για την εξέλιξή της µέτρα και να συντονίση τη δράση της µε τα
σύγχρονα προβλήµατα, πράγµα που κι’ αυτήν και την κοινωνία θα
ωφελήση.
Στρατός. - Το νέο καθεστώς αναθέτει το έργο της προστασίας
των κατακτήσεων του Ελληνικού λαού, των ελευθεριών του και της
χώρας του σε ένα στρατό, τα στελέχη και οι άνδρες του οποίου βγαλµένοι
από τα σπλάχνα του θα διαπαιδαγωγούνται και θα αισθάνονται πάντα σαν
φρουροί κι όχι δεσµοφύλακες του λαού τους.
Τα σώµατα ασφαλείας πρέπει επίσης ν’ απαλλαγούν από τους
τραµπούκους να διαπαιδαγωγηθούν σαν όργανα του λαού και να
οργανωθούν µε σύστηµα που θα τα καταστήση υπηρέτες κι όχι µάστιγα
της ελληνικής λαϊκής κοινωνίας.
Έτσι πιστεύουµε πως το κράτος θα µπορέση να επιτελέση
πραγµατικά τους σκοπούς του. Με την οργάνωση της οικονοµίας πάνω
στις βάσεις που εκθέτουµε παρακάτω, θα αυξήση πραγµατικά την εθνική
παραγωγή και µε την εφαρµογή κοινωνικής δικαιοσύνης, µε δίκαιη
κατανοµή των αγαθών και µε ενιαία γενική φορολογία θα εδραιώση την
πραγµατική λαϊκή, πολιτική, οικονοµική και κοινωνική ∆ηµοκρατία.
ΙΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
Η Επαναστατική ∆ηµοκρατία του Ελληνικού Λαού θα προχωρήση
στο έργο της ανοικοδόµησης της Ελλάδας, έχοντας για σύνθηµα την
οργάνωση όλων των κλάδων της οικονοµίας της χώρας πάνω σε σχέδιο
παραγωγής, που θα ισχύει για καθωρισµένα χρονικά διαστήµατα. Σκοπός
όχι πια η επίτευξη του ατοµικού κέρδους του επιχειρηµατία εις βάρος της
ολότητας, αλλά η καλλίτερη δυνατή εξυπηρέτηση των αναγκών του
συνόλου. Έτσι θα µπορέση η χώρα, αποχτώντας τον κατάλληλο τεχνικό
οπλισµό, µε µεθοδική εκµετάλλευση κάθε πόρου, να αυξήση, όσο χωρεί
παραπάνω, το εθνικό εισόδηµα για να εξασφαλίση στον καθένα την
απαραίτητη υλική βάση για µια άνετη και πολιτισµένη ζωή.
Α΄ Το αγροτικό µας πρόβληµα
α΄) Γεωργία. - Αν η γεωργική παραγωγή της Ελλάδας βρίσκεται
ως τα τώρα σε πολύ χαµηλότερο επίπεδο από κείνο που θα περίµενε
κανείς, έχοντας υπ’ όψη του τις συνθήκες του τόπου και τις δυνατότητες,
που αυτές επιτρέπουν, αυτό χρωστιέται στην κακή κατανοµή του εδάφους
και την κονιορτοποίηση, χάρη στο κληρονοµικό µας δίκαιο, του
γεωργικού κλήρου. Τούτα ωδήγησαν τους παραγωγούς σε τέτοιαν
απόγνωση, ώστε µέρος του παραγωγικού αγροτικού πληθυσµού να
τρέπεται σε άλλα επαγγέλµατα και ν’ αφίνη τη γή, χωρισµένη σε µικρά
τεµάχια στα χέρια του γυναικείου πληθυσµού της υπαίθρου να
καλλιεργιέται εκτατικά και αρπαχτά.
Για να αντιµετωπιστή το κακό, χρειάζεται να οργανωθούν
υποχρεωτικοί πραγµατικοί παραγωγικοί συνεταιρισµοί όλων των µελών
κάθε παραγωγικής κοινότητας, που σκοπό τους θα έχουν την εντατική
καλλιέργεια όλων των παραγωγικών εκτάσεων της περιφερείας. Οι
συνεταιρισµοί αυτοί αναπτυσσόµενοι οργανικά υπό την άµεση
παρακολούθηση των αντιστοίχων πολιτικών οργανισµών (κοινοτήτων,
ενώσεων κοινοτήτων, επαρχιών κλπ) θα αναλάβουν σιγά-σιγά την
ικανοποίηση όλων των αναγκών των µελών τους, οργανώνοντας τις
καταναλωτικές, υγειονοµικές και λοιπές ανάγκες της περιφερείας.
Σε συνεργασία µε τους τοπικούς αυτοδιοικούµενους οργανισµούς,
οι συνεταιρισµοί αυτοί θ’ αναλάβουν και την αγροτική ασφάλεια και την
περίθαλψη των παθόντων σε αγροτικές εργασίες και των ανικάνων για να
εργασθούν απ’ τα γερατιά αγροτών. Έτσι θα µπορέση να δοθή µιά λύση
και στο επίµαχο ζήτηµα της επέκτασης της κοινωνικής ασφάλισης και
στον αγροτικό πληθυσµό.
Οι γενικοί αυτοί υποχρεωτικοί συνεταιρισµοί, οργανωµένοι
ανάλογα µε την ειδική παραγωγή ή απασχόληση των πληθυσµών της
υπαίθρου, θ’ ασχοληθούν µεθοδικά µε κτηνοτροφικά, αµπελουργικά,
δενδροκοµικά, ελαιοκοµικά και άλλα γεωργικά ζητήµατα. Κατά
γενικώτερη διοικητική περιφέρεια, θ’ αποτελέσουν ενώσεις
συνεταιρισµών, που καθήκον τους θα έχουν την καθοδήγηση, τον έλεγχο
και τη διευκόλυνση των συναλλαγών µε άλλες ενώσεις συνεταιρισµών
και παραγωγικών αστικών στοιχείων.
Οι φτωχοί αγροτικοί πληθυσµοί θα απελευθερωθούν έτσι οριστικά
από τα νύχια των τοκογλύφων των µικροκοτσαµπάσηδων και των κάθε
λογής εκµεταλλευτών µε την παροχή πλήρων οικονοµικών µέσων,
πιστώσεων µακροπροθέσµων µε χαµηλούς τόκους, που θ’ αντληθούν από
την εθνοποίηση των πιστωτικών ιδρυµάτων για τα οποία γίνεται λόγος
πιο κάτω, που συγκεντρώνουν την λαϊκή αποταµίευση. Κάθε υπόλειµα
φεουδαρχικό στις παραγωγικές σχέσεις του χωριού (εµφυτευτικά
δικαιώµατα, κολίγοι δούλοι) θα καταργηθή ολοκληρωτικά.
β) Κτηνοτροφία. - Η παραγωγική δύναµη της κτηνοτροφίας µας
παραγνωρίστηκε ως τα σήµερα. Η κτηνοτροφία όχι µόνο δεν
προστατεύτηκε από το Κράτος, αλλά αντίκρυσε πάντα την εχθρότητά
του. Σοβαρή εξέταση του όλου ζητήµατος δεν έγινε δυστυχώς. Κι έτσι η
κτηνοτροφία, που έρχεται δεύτερη κατά σειρά σε παραγωγικές αξίες,
εγκαταλείφτηκε στην τύχη της. Και όµως οι δυνατότητες της
κτηνοτροφικής µας παραγωγής είναι δεκαπλάσιες από το ως τα τώρα
επίπεδό της και αυτό γιατί όλη η µη παραγωγική ύπαιθρος χώρα
(καλυµµένα και ακάλυπτα όρη, δάση και διάφορες µη παραγωγικές
εκτάσεις) παρέχει έδαφος για την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας κατά τους
6-8 µήνες του καλοκαιριού. Μόνο η στενότητα της χειµερινής διατροφής
περιορίζει την κτηνοτροφία στο σηµερινό επίπεδο παραγωγής.
Η κτηνοτροφική παραγωγή αυτόµατα θ’ αυξήση µε την επίλυση
του ζητήµατος αυτού. Και αυτό θα επιτευχθή µε την εγκατάσταση των
κτηνοτρόφων σε µόνιµα χειµερινά λειβάδια και µε την ανάπτυξη της
καλλιέργειας κτηνοτροφικών προϊόντων για τη χειµερινή συντήρηση των
κτηνών.
Παράλληλη ενέργεια για την ανάπτυξη της οικιακής κτηνοτροφίας
θα επιφέρη ακόµη µεγαλύτερη αύξηση της κτηνοτροφικής µας
παραγωγής.
Για την ανάπτυξη τόσο της γεωργίας µας, όσο και της
κτηνοτροφίας θα πρέπει να απαλλοτριωθούν όλα τα κατάλληλα για
καλλιέργεια ή κτηνοτροφική παραγωγή εδάφη που να παραδοθούνε
στους γεωργικούς ή κτηνοτροφικούς συνεταιρισµούς και να γίνουν
µόνιµες εγκαταστάσεις γεωργών και κτηνοτρόφων για εντατική
εκµετάλλευση. Έτσι µόνο δε θα υπάρχουν πια πλάνητες γεωργοί και
νοµάδες κτηνοτρόφοι. Το τόσο ταπεινωτικό αυτό φαινόµενο για τον
Ελληνικό λαό θα σβύση µέσα στην ∆ηµοκρατία του.
Αν και το ζήτηµα των γεωργικών και κτηνοτροφικών πιστώσεων
έχει τη θέση του στο κεφάλαιο της γενικώτερης ρύθµισης της πιστωτικής
πολιτικής δε θα ήταν άσκοπο να λεχθή από τώρα, ότι µεγάλο µέρος των
πιστώσεων θα χορηγηθή στο γεωργικό και κτηνοτροφικό πληθυσµό της
χώρας για ν’ αντιµετωπίση τις παραγωγικές και στεγαστικές του ανάγκες.
Β΄ Το πρόβληµα της αλιείας
Ένας κλάδος της οικονοµίας µας, που ολότελα έχει παραµεληθή
από το Κράτος και που µπορούσε κάλλιστα ν’ αποτελέση µε την
παραγωγή του βασικό συντελεστή του επισιτισµού του λαού είναι η
αλιεία. Σε µια χώρα σαν τη δική µας, που περιβρέχεται παντού από
θάλασσες, είναι εγκληµατικό να στερήται ο λαός µια από τις πιό ζωτικές
τροφές του, το ψάρι.
Η οργάνωση της αλιείας και των ψαράδων επάνω στις βάσεις που
θέσαµε για τη γεωργία και τη κτηνοτροφία δε θα εξυψώση µονάχα µια
τάξη ανθρώπων σ’ ένα πολιτισµένο επίπεδο ζωής αλλά θα εξασφαλίση
και για το λαό µια πολύτιµη τροφή. Η επέκταση της αλιείας από τους
συνεταιρισµούς των ψαράδων µε κρατικές πιστώσεις σε πιο µακρυνές και
πλούσιες σε ψάρια θάλασσες καθώς κι η δηµιουργία πλούσιων και
πολλών ιχθυοτροφείων, θα αυξήση σηµαντικά την παραγωγή και την
κατανάλωση των ψαριών, που έτσι θα γίνη λαϊκή τροφή, από είδος
πολυτελείας που είναι ως τώρα.
Γ΄ Το βιοµηχανικό µας πρόβληµα
α) Ενεργειακή Πολιτική. - Για την ανάπτυξη της βιοµηχανίας,
της συγκοινωνίας και γενικά του πολιτισµού της χώρας µας είναι
απαραίτητο να µελετηθή πρόγραµµα για µια πλατειά ανάπτυξη των
εθνικών πόρων ενεργείας. Κυριώτεροι τους για την Ελλάδα είναι πρώτα
οι υδατοπτώσεις κι έπειτα ο λιγνίτης. Η εγκατάσταση σταθµών
παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στα κέντρα υδραυλικής και θερµικής
ενέργειας (υδατοπτώσεις και κοιτάσµατα λιγνίτου) κι η σύνδεση των
σταθµών αυτών µέσον ενός εθνικού δικτύου θα επιτρέψη τη διανοµή της
ηλεκτρικής ενέργειας σε κάθε γωνιά της χώρας και θα κάµη δυνατή την
ηλεκτροκίνηση των συγκοινωνιών και της υπαίθρου, τόσο αναγκαία για
τη γεωργική ανάπτυξη και για τις ανέσεις της καθηµερινής ζωής.
Έτσι, µε τη διάθεση σε κάθε γωνιά της χώρας φτηνής ηλεκτρικής
ενέργειας ενώ θα περιορισθή στο ελάχιστο η εισαγωγή από το εξωτερικό
καυσίµων υλών (καρβούνου, πετρελαίου κλπ), θα µπορέσουν ν’
αναπτυχθούν ελεύθερα όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της Χώρας
(γεωργία, βιοµηχανία, συγκοινωνία) και να ανυψωθή σηµαντικά το
βιωτικό επίπεδο του Λαού.
β΄) Βιοµηχανία και βιοτεχνία. - Η ανάπτυξη της βιοµηχανίας
µας δεν έγινε ως τα σήµερα πάνω σε βάση λογισµένης κατευθυνοµένης
οικονοµίας, αλλά χωρίς κανένα καθωρισµένο βιοµηχανικό πρόγραµµα,
υπό την έµπνευση του ατοµικού µικροσυµφέροντος και συχνότατα υπό
την ευλογία ενός µυωπικού, αντικοινωνικού, και ανεδαφικού
προστατευτισµού από µέρους του Κράτους.
Για να µπορέση η βιοµηχανική µας παραγωγή να εξυπηρετήση
πραγµατικά το συµφέρον της εθνικής µας οικονοµίας επιβάλλεται η
βιοµηχανία να οργανωθή µε βάση τις πρώτες ύλες που υπάρχουνε στη
χώρα, κάτω από την Κρατική διεύθυνση, εφ’ όσον τουλάχιστον πρόκειται
για βιοµηχανίες βασικές, όπως οι βιοµηχανίες λιπασµάτων, οι
υφαντουργικές, οι ηλεκτροπαραγωγικές, οι µεταλλευτικές.
Όλες οι ζωτικές βιοµηχανίες θα κατανεµηθούν ανάλογα µε τις
δυνατότητες ύπαρξης πρώτων υλών και εργατικών χεριών κατά
οικονοµικές περιφέρειες σε όλη τη χώρα. Η εθνοποίηση της βιοµηχανίας
δε θα σηµάνη τη συγκεντρωτική διοίκηση, αλλά τουναντίον µια ευρύτερη
αποκεντρωτική τάση στη διοίκηση της βιοµηχανίας, όπως και όλων των
άλλων παραγωγικών κλάδων, παράλληλη προς την κρατική διοικητική
αποκέντρωση. Η κάθε βιοµηχανία θα αποτελή, κάτω από τον έλεγχο των
περιφερειακών διοικήσεων, ιδιαίτερο οργανισµό, που θα διοικείται από
το συµβούλιον των εργαζοµένων σ’ αυτήν, παίρνοντας τη γενική
κατεύθυνση από το Κράτος και µε συµµετοχή στη διοίκηση του
αντιστοίχου Πολιτικού οργανισµού (Κοινότητας, Γενικής ∆ιοίκησης,
Κέντρου).
Χρειάζεται ο τόπος µας µια βιοµηχανική πολιτική που να
εξυπηρετή πραγµατικά το συµφέρον της ολότητας. Πρέπει να µελετηθούν
όλες οι δυνατότητες ανάπτυξης, να µπορέση να γίνη συστηµατική έρευνα
του υπεδάφους για να αποκτήσουµε σαφή γνώση του µεταλλευτικού
πλούτου της χώρας και να χαράξουµε ανάλογα το πρόγραµµα της
σοβαρής εκµετάλλευσής του, διοχετεύοντας σ’ αυτή τις απαραίτητες
πιστώσεις.
Οι µικροβιοµηχανίες, οι βιοµηχανίες προϊόντων όχι ζωτικών για
τις ανάγκες του λαού θα οργανωθούνε πάνω στη βάση της ιδιωτικής
οικονοµίας, πάντα όµως κάτω απ’ τον Κρατικό έλεγχο.
Παρ’ όλη την ανάπτυξη του µηχανικού πολιτισµού, θα δοθή
ιδιαίτερη προσοχή στο βιοτεχνικό και χειροτεχνικό ζήτηµα. Η βιοτεχνία
και η χειροτεχνία αποτελούν µια γερή οικονοµική βάση του λαού της
υπαίθρου και των επαρχιακών κέντρων. Και πρέπει να οργανωθούν πάνω
σε εντελώς νέες γραµµές, ώστε όχι µόνον να εξυπηρετήσουν καλλίτερα
ωρισµένες οµάδες βιοτεχνών και χειροτεχνών, αλλά να αποτελέσουν και
το θεµέλιο της επαγγελµατικής οργάνωσης στην ύπαιθρο χώρα, στα
επαρχιακά κέντρα.
∆΄ Συγκοινωνίες
Για την πλέρια ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της
Χώρας, ιδιαίτερη προσοχή θα αποδοθή στο ζήτηµα των συγκοινωνιών.
Το ζήτηµα τούτο παρουσιάζει πολλά προβλήµατα και µόνη η
συνδυασµένη τους επίλυση µπορεί να δώση την ορθή ρύθµισή του.
Η µεταφορά επιβατών και εµπορευµάτων, τα χρησιµοποιούµενα
µέσα συγκοινωνίας, οι εξυπηρετούµενες γραµµές συγκοινωνιών κλπ
αποτελούν τα θέµατα των οποίων ο ορθός συνδυασµός θα µπορέση ν’
αποδώση ένα άρτιο συγκοινωνιακό σύστηµα, που να εξυπηρετήση τον
κύριο επιδιωκόµενο σκοπό.
Και πρώτα η άνετη, γρήγορη και ασφαλής µεταφορά των
επιβατών δεν έχει µόνο εκπολιτιστικό σκοπό στην περίπτωσή µας. Για
την Ελλάδα, κατ’ εξοχήν τ ο υ ρ ι σ τ ι κ ή χώρα, η επιβατηγός
συγκοινωνία παρουσιάζει οικονοµικό ενδιαφέρον όχι µικρότερης
σηµασίας απ’ τη φορτηγό συγκοινωνία. Θα πρέπει συνεπώς να ληφθή
πρόνοια να µη δοθή η προτίµηση προς τη µια κατεύθυνση µε ζηµιά της
άλλης.
Όσον αφορά τα µέσα συγκοινωνίας, κανένα από όσα σήµερα είναι
σε χρήση δεν είναι δυνατόν να αποκλεισθή απόλυτα µε την προτίµηση
άλλου, πιο συγχρονισµένου ίσως.
Συγκοινωνιακό λοιπόν σύστηµα, προωρισµένο να εξυπηρετήση τα
γενικώτερα εκπολιτιστικά και οικονοµικά συµφέροντα της Χώρας, πρέπει
να έχη πλήρη ελαστικότητα προσαρµογής στο χώρο και στο χρόνο. Και
σαν τέτοιο, δεν είναι δυνατό να έχη τη συγκρότηση που είχε κατά το
παρελθόν και της οποίας κύριο χαρακτηριστικό ήταν η εκµετάλλευση
των συγκοινωνιών από ιδιωτικές επιχειρήσεις µε κύριο σκοπό τους την
κερδοσκοπία, που συναγωνιζότανε η µια την άλλη για µέγιστη ζηµία των
γενικώτερων οικονοµικών παραγωγικών συµφερόντων.
Οι συγκοινωνίες (σιδηροδρόµου, αυτοκινήτου, αεροπλάνου και
ακτοπλοϊας) θα αναληφθούν από το ίδιο το Κράτος που θα τις
εκµεταλλεύεται στο σύνολό τους όχι σαν επιχείρηση αλλά σα µέσο
προαγωγής των γενικών οικονοµικών παραγωγικών συµφερόντων για το
καλό της ολότητας.
Εξαίρεση θ’ αποτελέσουν βέβαια οι θαλάσσιες συγκοινωνίες µε το
εξωτερικό και ιδιαίτερα η φορτηγός εµπορική ναυτιλία των γραµµών του
εξωτερικού, των οποίων η δραστηριότης βγαίνει από τον κύκλο της
κρατικής δραστηριότητας. Οι συγκοινωνίες αυτές θα µπορούν να
εξασφαλίζωνται από ιδιωτικές επιχειρήσεις και οι σχέσεις του Κράτους
µαζί τους θα είναι εύκολο να ρυθµίζωνται µε τρόπο που να εξυπηρετή το
γενικό συµφέρον, εφόσον το εµπόριο µε το εξωτερικό θα βρίσκεται κατά
το µέγιστο του µέρος στα χέρια του Κράτους.
Όµοια δε θ’ αποκλείεται η ανάθεση από το Κράτος ωρισµένων
συγκοινωνιακών λειτουργιών σε ιδιώτες (όπως η φορτηγός ακτοπλοϊα µε
ιστιοφόρα κλπ), πάντα όµως κάτω απ’ την άµεση εποπτεία και τον έλεγχο
του Κράτους για την επίτευξη του κύριου σκοπού που επιδιώκεται.
Ε΄ Εµπορική και πιστωτική πολιτική.
α΄) Το πρόβληµα του εµπορίου. - Το εσωτερικό εµπόριο στην
Ελλάδα µε την παντοειδή κατά τόπους µικρή γεωργική παραγωγή
διαφόρων ειδών εµφανίζεται ως µικροεµπόριο. Απασχολεί απ’ το
µικρότερο χωριό ως τα κέντρα έναν κόσµο ολόκληρο που συγκεντρώνει
τη µικροπαραγωγή διαφόρων ειδών και τη µεταφέρει στα χέρια της
κατανάλωσης, όπου µεγαλέµποροι µε πληρέστερη οργάνωση και
κεφάλαια συγκεντρώνουν τις ποσότητες των διαφόρων ειδών για να τα
τοποθετήσουν στην κατανάλωση. Το εσωτερικό αυτό µικροεµπόριο, που
ήτανε ως τα τώρα καταθλιπτικό βάρος, θα οργανωθή έτσι, που θ’
αποτελέση κλάδο εξυπηρετικό για την οργάνωση των αγροτικών
συνεταιρισµών και των ενώσεών τους οι οποίες θα διευκολύνουν την
προσπάθεια συναλλαγής µε τους καταναλωτές. Έτσι θ’ αποφύγουµε τη
δηµιουργία κοινωνικών ζητηµάτων στην ύπαιθρο και τα αστικά κέντρα
των παραγωγικών περιφερειών.
Το µεγαλύτερο εσωτερικό εµπόριο θα υπαχθή στην κρατική
οργάνωση και τον κρατικό έλεγχο για να αποδώση τους αναµενόµενους
καρπούς στην κατανοµή των προϊόντων και θα βρίσκεται σε στενή
συνεργασία µε τις ενώσεις των συνεταιρισµών.
Το εισαγωγικό και εξαγωγικό εµπόριο. όπως ως τώρα
παρουσιαζότανε, µπορεί να χωρισθή σε εµπόριο εισαγωγής ή εξαγωγής
προϊόντων µεγάλης καταναλώσεως και σε εµπόριο µικρής ή πολυτελούς
καταναλώσεως. Η πρώτη κατηγορία θα περιέλθη στα χέρια του Κράτους
που θα ρυθµίζη τις εισαγωγές και εξαγωγές, όπως και τις τιµές πωλήσεως
των εισαγοµένων εµπορευµάτων. Έτσι το Κράτος θα αποκτήση την
οικονοµική ευχέρεια όχι µόνο για την εξάσκηση ευρύτερης κοινωνικής
πολιτικής, αλλά και για την υποστήριξη της καταναλώσεως ωρισµένων
ελληνικών προϊόντων στις ξένες αγορές µε την εξασφάλιση σταθερών
τιµών που να είναι ανάλογες µε τις παραγωγικές ανάγκες των παραγωγών
στο εξωτερικό. Επίσης το Κράτος θα µπορή έτσι να καλύπτη τις ζηµιές,
που τυχόν θα προκύψουν από ιδιαίτερες συνθήκες στις ξένες αγορές, αν
και η ρύθµιση των καλλιεργειών ανάλογα µε τις ξένες αγορές, η ποιοτική
βελτίωση και τυποποίηση των προϊόντων µας δεν µπορεί να οδηγήση σε
ζηµιές.
Το εισαγωγικό και εξαγωγικό εµπόριο των προϊόντων µικρής
κατανάλωσης ή πολυτελείας θα οργανωθή στα χέρια των ιδιωτών µε τις
ενώσεις εισαγωγέων και εξαγωγέων.
β) Τράπεζες και Πιστωτική πολιτική. - Σαν ιδιωτικοί και
κερδοσκοπικοί οργανισµοί, που ήσαν ως τα σήµερα, ενίσχυσαν οι
Τράπεζες µε πιστώσεις κυρίως το εµπόριο και την ακίνητη ιδιοκτησία,
περιορίζοντας την πολιτική τους στη χορήγηση των πιστώσεων εκείνων,
που τους παρουσιαζότανε οι πιο ευνοϊκές από άποψη ασφαλείας, κέρδους
και εύκολης ρευστοποίησης.
Έτσι η γενικώτερη οικονοµική ζωή της χώρας ήταν υποχείρια στο
ξένο κεφάλαιο, πράγµα που πολλές φορές, εξόν από τα άλλα, είχε για
συνέπεια να καθυστερήση και να µαταιώση την εκτέλεση απαραιτήτων
για την εθνική οικονοµία τεχνικών έργων.
Οι Τράπεζες στην Ελλάδα είναι κλάδος ώριµος για εθνικοποίηση.
Μ’ αυτή θα µπορέση ν’ αλλάξη η γενικώτερη πιστωτική πολιτική
τους. Κάτω από την Κρατική εποπτεία, οι Τράπεζες θα στρέψουν την
προσοχή τους προς τη βιοµηχανία, τη γεωργία και τους άλλους κλάδους
της εθνικής οικονοµίας, που έχουν ανάγκη από ενίσχυση, µέσα στο
πλαίσιο της κρατικής οικονοµικής πολιτικής. Μια τέτοια ενίσχυση ούτε
µπορεί, ούτε πρέπει να δοθή από ιδιωτικούς κερδοσκοπικούς
οργανισµούς, αλλά από οργανισµούς που θα είναι κάτω από τον άµεσο
κρατικό έλεγχο και θα κατευθύνονται απόλυτα από τους σκοπούς της
γενικώτερης πολιτικής του Κράτους.
ΙΙΙ. ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Η επαναστατική ∆ηµοκρατία του Ελληνικού Λαού κηρύσσει για
βασική της αρχή την κατάργηση της εκµετάλλευσης ανθρώπου από
άνθρωπο σε κάθε εκδήλωση και την οικονοµική απελευθέρωση του
εργαζοµένου λαού από κάθε καταπίεση. Σε µια οικονοµική συγκρότηση
τέτοια που την περιγράψαµε πιο πάνω δεν υπάρχει θέση για τέτοια
εκµετάλλευση.
Όλη η συγκεντρωµένη βιοµηχανία και όλες οι επιχειρήσεις
ζωτικής σηµασίας στα χέρια του έθνους σηµαίνει πλήρη απελευθέρωση
των εργατών. Κάθε οργανωµένη οικονοµική προσπάθεια πρέπει νάχη για
οικονοµία που θα µείνη ιδιωτική δεν θα επιτραπή σε καµµιά επιχείρηση
να γίνη πηγή πλουτισµού σε βάρος του συνόλου. Οι απολαυές των
εργατών θα κανονίζωνται συνεπώς σύµφωνα µε τις ανάγκες τους,
ανάγκες µιας πολιτισµένης ζωής και όχι ΄΄πείνας΄΄, τη δουλειά τους και το
εθνικό εισόδηµα. Και στις ιδιωτικές µικροεπιχειρήσεις όχι µόνο θα
µισθοδοτούνται για µια πολιτισµένη ζωή µα και θα συµµετέχουν στα
κέρδη των επιχειρήσεων αυτών σε µεγάλο ποσοστό. Στις ιδιωτικές αυτές
επιχειρήσεις δεν θα επιτραπή η κατατυράννηση των εργαζοµένων.
Η εργασία και µόνο είναι η πηγή της δηµιουργίας και του
πορισµού των αγαθών, γι αυτό και έχει την πρώτη θέση στη οικονοµική
ζωή. Παράλληλα και ο φορέας της εργασίας, δηλαδή κάθε εργαζόµενος,
δικαιούται να ζητήση απ’ το κράτος ιδιαίτερη µέριµνα και προστασία.
Στη νέα κοινωνική συγκρότηση, κάθε άτοµο έχει πρωταρχική υποχρέωση
να εργάζεται, δίνοντας έτσι τη συµβολή του στην ευηµερία του συνόλου.
Εκείνοι που δεν θέλουν να εργασθούν δεν έχουν θέση στη δηµοκρατική
κοινωνία.
Το Κράτος έχει υποχρέωση να δώση εργασία σε κάθε άτοµο, που
θα έχη τη θέληση, τη δύναµη και την ικανότητα να εργασθή. Παράλληλα
το Κράτος οφείλει να εξασφαλίζη τα µέσα της ζωής σε κάθε εργαζόµενο,
που για διάφορες αιτίες έγινε ανίκανος για εργασία.
Η Λαική ∆ηµοκρατία προστατεύει την εργασία, στη πιο πλατειά
της έννοια, ιδιαίτερα όµως θα ασκήση τη µέριµνά της, για να
προστατεύση τον εργάτη του χεριού, του πνεύµατος και της τέχνης, τον
αγρότη, τον επαγγελµατία και το βιοτέχνη, που αποτελούν τα βασικά και
τα υγιέστερα στοιχεία της Ελληνικής Κοινωνίας. Ξεχωριστή φροντίδα θα
ληφθή για τη προστασία της εργατικής οικογενείας που θ’ αποτελέση το
κύτταρο της νέας κοινωνικής ζωής, µε σκοπό να της εξασφαλισθούν
άνετες και υγιεινές συνθήκες διαβιώσεως.
Η προστασία της πολιτείας πρέπει να παρακολουθή τον εργάτη
και µέσα στη δουλειά του και µετά τη λήξη της δουλειάς του και έξω από
τη δουλειά του.
Γι’ αυτό το Κράτος οφείλει όχι µόνο να του εξασφαλίση
συγχρονισµένους και υγιεινούς όρους εργασίας, αλλά ακόµα να φροντίζη
για τη διαπαιδαγώγηση, µόρφωση, ψυχαγωγία και ηθική εξύψωση του
εργάτη.
Το Κράτος έχει υποχρέωση να δηµιουργή για τους εργαζοµένους
συνθήκες που θα τους επιτρέπουν να ανυψωθούν οικονοµικά, κοινωνικά
και πνευµατικά. Στη ∆ηµοκρατία όχι µονάχα δε θα υπάρχη εµπόδιο στο
κοινωνικό ανέβασµα, αλλ’ αντίθετα θα δίδωνται όλες οι δυνατότητες και
οι ευκαιρίες να υψώνωνται οι ικανοί, οι άξιοι και οι ηθικοί.
Ολόκληρη η εργατική νοµοθεσία λοιπόν θα στηριχθή σε µια νέα
βάση. Τη βάση, σύµφωνα µε την οποία οι εργάτες είναι όχι µόνον
ελεύθεροι πολίτες, αλλά και δηµιουργοί του πλούτου. Ουσιαστικά µέτρα
για την εξασφάλιση της ανύψωσης του βιωτικού επιπέδου, της
µόρφωσης, της ψυχαγωγίας, της υγείας και της επαγγελµατικής
εκπαίδευσης των εργατών θα κάνουν, ώστε ν’ αποτελή θλιβερό παρελθόν
η φτώχεια κι η πείνα που γνωρίσαµε.
Στους εργάτες θα εξασφαλισθούν υγιεινές κατοικίες και υγιεινοί
τόποι εργασίας πριν απ’ όλα. Ιδιαίτερη πρόνοια για την επαγγελµατική
εκπαίδευση θα µας δώση τους ειδικευµένους εργάτες, πούναι
απαραίτητοι και για την ανάπτυξη της βιοµηχανίας και για την ποσοτική
βελτίωση των βιοµηχανικών µας προϊόντων.
Ο θεσµός των κοινωνικών ασφαλίσεων πρέπει ν’ αναπτυχθή και
να συµπεριλάβη ολόκληρο τον εργαζόµενο πληθυσµό. Η κοινωνική
ασφάλιση θα καλύψη όλους ανεξαιρέτως τους κινδύνους εργασίας και
τον κίνδυνο ανεργίας και θα τους καλύψη πραγµατικά και όχι στα λόγια.
Η απαραίτητη αύξηση των µέσων του Ιδρύµατος των Κοινωνικών
Ασφαλίσεων θα καλυφθή από το Κράτος.
Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες των εργατών θα είναι
εξασφαλισµένες. Ενιαία συνδικάτα κατά επαγγέλµατα και περιφέρειες θα
δώσουνε στους εργάτες όχι µόνο τη δυνατότητα της ελεύθερης
προάσπισης των επαγγελµατικών τους συµφερόντων, αλλά και της
έντονης και πλατειάς συµµετοχής στη δηµόσια ζωή. Όλες οι εργατικές
διαφορές θα κρίνονται από ειδικά δικαστήρια εργασίας, συγκροτηµένα µε
τρόπο, ώστε να παίρνει γρήγορα και ασφαλώς το δίκιο του ο εργάτης.
ΙV. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Επιστέγασµα της όλης παραγωγικής και κρατικής οργάνωσης θ’
αποτελέση η εφαρµογή προγράµµατος κοινωνικής πολιτικής, κρατικής
δηλαδή φροντίδας για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, που
βρίσκουνται έξω από την εξασφάλιση των µέσων εργασίας και
συντήρησης. Το Κράτος µ’ αυτή θα συντελέση να οργανωθή η
καθηµερινή ατοµική, οικογενειακή κι οµαδική ζωή των πολιτών απάνω
σε σταθερές, υγιεινές και πνευµατικές βάσεις.
α΄) Στέγαση. - Από τις σοβαρώτερες προσπάθειες για τη
µεταπολεµική ανασυγκρότηση της χώρας θα είναι η δηµιουργία του
ελληνικού σπιτιού. Η κατοικία είναι βασικός παράγοντας, προϋπόθεση
του κοινωνικού πολιτισµού της χώρας και µαζί δείκτης της προόδου
πούχει κάνει. Ζητάµε σωστή κατοικία για όλους, κατοικία ελληνική
σύµφωνα µε τον τόπο µας και τις ποικίλες περιοχές του. Μέσα σ’ ευρύ
πλαίσιο και µε προοπτική την εξωτερική και την εσωτερική αισθητική
εµφάνιση και ανασύνδεση µε το φυσικό περιβάλλον και τη λύση των
σχετικών µε την υγιεινή προβληµάτων, θα εξεταστούν τα ζητήµατα της
αστικής, της αγροτικής, της ναυτικής κατοικίας και των αντιστοίχων
συνοικισµών (µε προβλέψεις για οικιακή χειροτεχνία, εργατικούς
συνοικισµούς σε βιοµηχανικές περιοχές).
Έτσι ο τόπος της εργασίας θα βρή πια κι’ αυτός την αισθητική και
υγιεινή του ανοικοδόµηση, µε φυσική προέκταση το γενικώτερο ζήτηµα
των δρόµων.
Η ανοικοδόµηση όλων των αναγκαίων συνοικισµών για τη
στέγαση του εργάτη και την αποκατάσταση του αγρότη και του
κτηνοτρόφου θα γίνη µε αυτεπιστασία των ίδιων και µε πιστώσεις, που
θα καταβάλλωνται τοκοχρεωλυτικά, ώστε η δαπάνη του εργαζοµένου για
την απόκτηση στέγης δε θα είναι µεγαλύτερη από ένα µέτριο σηµερινό
νοίκι και τούτο µε την προϋπόθεση, ότι σε λίγα χρόνια η στέγη θα είναι
ιδιοκτησία του.
β΄) Κοινωνική υγιεινή και πρόνοια.- Βαθύτερος λόγος για την
κακή απόδοση ωρισµένων παραγωγικών τάξεων του Ελληνικού Λαού
είναι, εξόν από την κακή τους διατροφή, που πηγάζει από την κακή
κατανοµή του πλούτου, ότι σέρνουν µαζί τους αντιξοότητες, που
προέρχονται από άτοµα ψυχικά και σωµατικά άρρωστα.
Ως τα τώρα η κρατική ενέργεια στάθηκε ανίκανη όχι πια να λύση
αλλά και ν’ αντιληφθή ακόµα τα σχετικά ζητήµατα στο σύνολό τους.
Έτσι ανίκανο στάθηκε το Κράτος να κλείση µεγάλες πληγές του
Ελληνικού Λαού, σαν την ελονοσία και τη φθίση, που µαζί µε τη
φτώχεια, οδηγούνε στην εξουθένωση του λαού µας και ελαττώνουν την
παραγωγική του απόδοση. Γι’ αυτό χρειάζεται συστηµατική π ρ ό λ η
ψ η τ η ς α ρ ρ ώ σ τ ε ι α ς, µε την εξουδετέρωση και εξαφάνιση των
εστιών µολύνσεως σ’ όλα τα ενδηµικά και επιδηµικά νοσήµατα.
Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η άµεση κ α τ α π ο λ έ µ η σ η τ η ς α ρ ρ
ώ σ τ ε ι α ς µε την οργάνωση και τη συµπλήρωση νοσοκοµειακών και
νοσηλευτικών ιδρυµάτων πάσης φύσεως στο κέντρο, στις επαρχίες και
στις κοινότητες. Τέτοια ιδρύµατα πρέπει ν’ ανταποκρίνονται στις ανάγκες
κάθε περιφέρειας και η λειτουργία τους να είναι εναρµονισµένη και να
συντονίζεται και µε το ενιαίο ΄Ιδρυµα Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Αξίωµα
είναι π ω ς κ ά θ ε π ο λ ί τ η ς έ χ ε ι δ ι κ α ί ω µ α σ ε ι α τ ρ ι κ ή β
ο ή θ ε ι α κ α ι π ε ρ ί θ α λ ψ η. Η θεραπεία κάθε αρρώστειας
ταυτόχρονα είναι συµφέρον του κοινωνικού συνόλου.
Σηµαντικά είναι ακόµη ειδικά µέτρα, οργανώσεις και ιδρύµατα για
τους ψυχικά αρρώστους (Ψυχική υγιεινή), τους απροσάρµοστους και
επικίνδυνους µε ενεργητική αντικοινωνική δράση (εγκληµατολογική και
σωφρονιστική πολιτική).
Παράλληλα η κρατική µέριµνα πρέπει να δηµιουργήση τις
προϋποθέσεις για την εξύψωση του ιατρικού κόσµου. Ο γιατρός πρέπει
να βγή από το στείρο επαγγελµατισµό και να γίνη ικανός για να
ανταποκριθή στο ψηλό και δύσκολο λειτούργηµα στην υπηρεσία της
υγείας του λαού.
γ΄) Προστασία της µητρότητος.- Παράλληλα µε την υγιεινή της
οικογενείας θα στραφή η προσοχή του Κράτους στην πρόνοια για τις
µητέρες. Εδώ η συστηµατική προσπάθεια θ’ αρχίση από νωρίς, γιατί στην
παιδούλα βρίσκονται οι προϋποθέσεις για την άρτια σωµατική διάπλαση
της γυναίκας και πρέπει να ρυθµίζη πλατειά τη θέση της Ελληνίδας στην
κοινωνική και επαγγελµατική ζωή σχετικά µε τον προορισµό της ως
µητέρας. Ξεχωριστά µέτρα θα ληφθούνε για την υγιεινή προστασία της
εγκυµοσύνης, του τοκετού, της λοχείας και της εποχής του θηλασµού.
δ΄) Ενιαία οργάνωση και µέριµνα για τη νεότητα.- Στην
ανάπτυξη, το στέριωµα και την ανάπτυξη της ψυχοσωµατικής υγείας και
προκοπής του λαού, πιότερο από κάθε άλλο θα συντελέση η κρατική
φροντίδα για τη νεότητα. Η φροντίδα αυτή θα πρέπει να απλώνεται
οργανωµένα από την γέννηση ως τα είκοσι ή εικοσιτέσσερα χρόνια της
ηλικίας. Ένα τεράστιο σε σύλληψη και σχεδίαση πρόγραµµα θ’
αγκαλιάση και θα εναρµονίση τα άπειρα προβλήµατα και θα χαράξη ένα
σύστηµα ή συστήµατα εφαρµογής για ολάκαιρη τη χώρα και σύµφωνα µε
τις ιδιαίτερες γεωγραφικές συνθήκες της κάθε περιοχής.
Μερικώτερα ζητήµατα θα είναι η οργάνωση και συγκρότηση
παιδουπόλεων και εφηβουπόλεων µε τα ειδικώτερα ιδρύµατα για τον
επαγγελµατικό προσανατολισµό, προσδιορισµό και µόρφωση (σύµφωνα
µε τις σύµφυτες ικανότητες του παιδιού και τις πραγµατικές ανάγκες του
συνόλου), τα παιδικά ιδρύµατα υποχρεωτικής διαπαιδαγώγησης και
άλλες οργανώσεις, που θ’ αντικαταστήσουν τα ορφανοτροφεία, τα
αναµορφωτικά σχολεία και άλλα αναχρονιστικά ιδρύµατα
(σωφρονιστήρια κ.λ.π).
V. ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Με σκοπό τη διάπλαση ανθρώπων ελευθέρων, µε όλες τις
ικανότητες για να συντελέσουνε συνειδητά και δηµιουργικά στην
εξυπηρέτηση, προαγωγή και τελείωση του εαυτού τους και του Έθνους, η
παιδεία µας πρέπει να πηγάζη από την ελληνική πραγµατικότητα, τους
όρους και συνθήκες, υλικές και ψυχικές, του λαού µας, την ιστορική του
παράδοση, τον πνευµατικό του πολιτισµό, τις ιδιορρυθµίες και
δυνατότητες στη γεωγραφική του θέση.
1) Λαϊκή εκπαίδευση.- Όλα τα Ελληνόπουλα, χωρίς καµµιά
εξαίρεση και διάκριση, πρέπει να µορφωθούν πάνω σ’ αυτές τις βάσεις
άρτια, µε αφετηρία τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε περιοχής και
σύµφωνα µε τα πλατειά ελληνικά ιδιανικά και να πάρουν όλα τα εφόδια
για τη ζωή τους και την ωφέλιµη δράση τους µέσα στην κοινωνία.
Του Κράτους αποκλειστικό καθήκον είναι να δώση αυτή τη
µόρφωση στα παιδιά του λαού, διοργανώνοντας τη λαϊκή εκπαίδευση
έτσι, που η ΄΄υποχρεωτική΄΄ φοίτηση να µη καταντά ακατόρθωτη
αγγαρεία, αλλά να γίνη πραγµατοποιήσιµη, ευπρόσδεκτη και αυτονόητη,
έτσι που τα 7-8 χρόνια, τα απαραίτητα για να µορφωθή το κάθε παιδί, να
είναι σε κάθε γωνιά ελληνικής γής γόνιµα κι έτσι οι κατάλληλοι δάσκαλοι
να µπορούν να προσαρµόζουν το µορφωτικό τους έργο σύµφωνα µε τις
ιδιαίτερες προϋποθέσεις και ανάγκες της κάθε περιοχής (γεωργικής,
ναυτικής, αστικής, βιοµηχανικής). Η λαϊκή µόρφωση πρέπει νάναι πέρα
για πέρα δωρεάν (φοίτηση, βιβλία. άλλα εκπαιδευτικά µέσα, συσσίτια
παντού όπου είναι ανάγκη).
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο δάσκαλος, παίρνοντας τη θέση, που
του ανήκει ανάλογα προετοιµασµένος και εξασφαλισµένος, θα µπορέση
να γίνη ο δηµιουργός της µελλοντικής γενιάς, φορέας του πολιτισµού,
οδηγός και κέντρο της πνευµατικής ζωής, ιδίως στο χωριό, στην ύπαιθρο.
2) Μέση παιδεία.- Απάνω στη γερή αυτή βάση της λαϊκής
µόρφωσης θα προετοιµαστή το άτοµο άµεσα για τον επαγγελµατικό
προσδιορισµό, θα µορφωθή δηλαδή ειδικά για το έργο του στην
κοινωνία. Εδώ ανοίγονται δύο κατευθύνσεις η µια, άµεση πρακτική
εφαρµογή µαζί µε την απόδοση (σχολειά τεχνικά δίπλα στα εργοστάσια,
γεωργικά δίπλα στο χωράφι, τουριστικά δίπλα στα ξενοδοχεία και
εστιατόρια) και η άλλη άµεσος προσανατολισµός σε ευρύτερο πλαίσιο µε
πλούσιο διαφορισµό (όπως γυµνάσια κλασσικών σπουδών, θετικών
σπουδών, εµπορικών σπουδών, γεωπονικών σπουδών και άλλα
ειδικώτερα βιοτεχνικά, ναυτικά κλπ), όπου θα προέχη ο µορφωτικός
χαρακτήρας από την επαγγελµατική σκοπιµότητα. Σ’ αυτή τη µέση
παιδεία ο χρόνος της φοίτησης θα είναι για κάθε είδος σχολείου ή
γυµνασίου προσαρµοσµένος στις ανάγκες του κλάδου και του σκοπού.
3) Πανεπιστηµιακή παιδεία.- Η γυµνασιακή µόρφωση θα
προετοιµάζη οργανικά και φυσικά τους νέους για να συνεχίσουν
ανώτατες σπουδές χωρίς να αποκλείουνται απ’ αυτές και όσα παιδιά
παίρνουν το δρόµο για την άµεση πρακτική εφαρµογή κι’ απόδοση. Και
δω στην ανώτατη εκπαίδευση θα υπάρχη όλη η διαφοροποίηση σύµφωνα
µε τις πολλές πλευρές της σύγχρονης ζωής και τις ανάγκες τις
πνευµατικές, επιστηµονικές, καλλιτεχνικές του τόπου. Από αυτή θα
βγαίνουν οι ειδικοί επιστήµονες σε όλους τους κλάδους µέτοχοι των
ερευνών και πορισµάτων της επιστήµης, εµπνευσµένοι µύστες του
πνεύµατος και της τέχνης, πρωτοπόροι αληθινοί του Έθνους.
Και θα είναι πρωτοπόροι του Έθνους οι επιστήµονες γιατί θα
προέρχωνται από το Λαό, όχι ανάλογα µε προνοµιούχα οικονοµικά µέσα,
αλλά µε µόνο εφόδιο την επίδοση κάθε νέου και την τάση προς την
επιστήµη. Θα ληφθή πρόνοια να έχουν όλοι οι νέοι, οι προικισµένοι µε
ιδιοφυϊα όλα τα υλικά µέσα για ανώτερη µόρφωση.
Ολόκληρη η εκπαίδευση παρέχεται δωρεάν. Όχι µόνο από την
άποψη µη καταβολής διδάκτρων αλλά και συντήρησης των µαθητών και
φοιτητών, µια που η µόρφωσή τους δεν αφορά αυτούς µόνο αλλά και την
Πολιτεία που τους χρειάζεται. Έτσι θα γίνονται επιστήµονες όλοι οι άξιοι
και µόνο, ανεξάρτητα από τα οικονοµικά µέσα που διαθέτουν.
Γι’ αυτό τα ανώτατα ιδρύµατα (Πανεπιστήµια, Πολυτεχνεία,
Καλλιτεχνικές Ακαδηµίες, Γεωπονικές Σχολές, Ναυτικές Σχολές κλπ),
πρέπει να συγκροτηθούνε σε γερές βάσεις όχι µόνον επιστηµονικές για τη
συγκέντρωση της έρευνας και προαγωγή του κάθε κλάδου, αλλά και
ηθικές, ανθρωπιστικές σαν εγγύηση για την τήρηση του σταθερού και
αρµονικού ρυθµού της εξύψωσης του Έθνους.
Μόνο γλωσσικό όργανο της παιδείας θα είναι η δηµοτική, η
ζωντανή γλώσσα του λαού µας στην αδιάκοπη οργανική συνοχή της απ’
την αρχαιότητα ως τα σήµερα.
Για ένα τέτοιο εκπαιδευτικό πρόγραµµα, που θα αποδώση
πλούσιους καρπούς, αξίζουν και οι µεγαλύτερες θυσίες. Οι οικονοµίες
στην παιδεία, χαρακτηριστικές των εποχών που τόσο λίγη σηµασία
δίνανε στην ανύψωση του επιπέδου του λαού, δεν µπορεί να έχουν τη
θέση τους µέσα στην Επαναστατική ∆ηµοκρατία του Ελληνικού λαού.
4) Λαϊκή διαφώτιση και ψυχαγωγία.- Για την απόκτηση της
ευτυχίας και το σκόρπισµα της χαράς στο Λαό µας, µαζί µε την
εξασφάλιση της συντήρησης και της υγείας, πρέπει να δυναµώση το
αίσθηµα της πνευµατικής ευεξίας, να τονωθή η αυτοπεποίθηση και να
συνδεθή αρµονικά το άτοµο στο κοινωνικό σύνολο. Γι’ αυτό δεν
σταµατάει η προσπάθεια στο σχολείο για τη δηµιουργική ανάταση του
πνευµατικού µας οπλισµού. Πλατειά οργάνωση, που θα φτάνη ως το
τελευταίο χωριό, θα εξασφαλίζει τη λειτουργία λαϊκών Πανεπιστηµίων,
Βιβλιοθηκών και θα ικανοποιή τις καλλιτεχνικές ανάγκες του Λαού
(Θέατρα, εκθέσεις τέχνης, εφηµερίδες, περιοδικά). Η έλλειψη µιας
οργανωµένης ψυχαγωγίας είναι µια από τις αιτίες για το µαρασµό της
Ελληνικής επαρχίας. Τέρψεις και διασκεδάσεις έχουν πάντα οµαδικό
χαρακτήρα (γιορτές πάνω στις πανελλήνιες και τοπικές παραδόσεις,
γυµναστήρια και αθλητικοί αγώνες, γνωριµία και στενή σύνδεση µε την
πλούσια ελληνική φύση).
5) Γράµµατα και Καλές Τέχνες.- Τα Γράµµατα και οι Καλές
Τέχνες πρέπει να γίνουν αντικείµενο φροντίδας και προστασίας από
µέρους του Κράτους.
Όσον αφορά τα Γράµµατα, εξόν από τη συστηµατική µετάφραση
των κλασσικών της Αρχαίας Ελλάδας και των ξένων, σε τρόπο που να
γίνουν κτήµα του Λαού, την ίδρυση Βιβλιοθηκών ως το µικρότερο χωριό,
για ν’ απλωθή η πνευµατική ζωή και κίνηση ως την πιο απόµερη γωνιά
της Χώρας, θα ενισχυθή το ελληνικό βιβλίο για να δοθή η ευχέρεια στους
Έλληνες συγγραφείς να δώσουνε στον τόπο την αληθινή του Ιστορία και
να δηµιουργήσουνε φιλολογία βγαλµένη απ’ τη ζωή, τα έθιµα και τις
παραδόσεις του Ελληνικού Λαού.
Για τις εικαστικές τέχνες το Κράτος έχει την υποχρέωση να δώση
όλα τα µέσα ν’ αναπτυχθούνε χωρίς να επεµβαίνει στις τάσεις τους.
΄Ιδρυση εργαστηρίων και ενίσχυση των ζωγράφων και των γλυπτών να
εργασθούνε στο ύπαιθρο, µε παράλληλη οργάνωση εκθέσεων, που να
δηµιουργήσουν ευρεία καλλιτεχνική κίνηση σ’ όλη τη Χώρα, είναι οι
βασικές προϋποθέσεις της στοργής του Κράτους προς τους καλλιτέχνες.
Το Θέατρο τέλος, σαν ένα από τα µέσα της καλλιτεχνικής
ανάπτυξης του Λαού, είναι από τα κύρια ζητήµατα που πρέπει ν’
αναχθούνε σε περιωπή από την Επαναστατική Λαϊκή ∆ηµοκρατία.
Κρατική προστασία στο θέατρο θα δοθή όχι µόνο µε την
επαναφορά στο δρόµο της Κρατικής σκηνής, αλλά και µε την πραγµατική
προστασία του ελεύθερου θεάτρου, ώστε ν’ αποβή τούτο πραγµατικό
µέσο διαπαιδαγώγησης του κοινού και εξύψωσης του καλλιτεχνικού του
αισθήµατος. Με το θέατρο νοείται και η µουσική.
